Pogoda była dzisiaj fantastyczna, odpowiednia dla mnie, a po za tym przyjemność dawało nawet spoglądanie przez okna na słoneczko i kołyszące się na wietrze liście drzew. Pobudka około godziny dziesiątej, poranna toaleta, śniadanko, a następnie moje kucharskie popisy. :) Tym wspomnianym "popisem" była zrobiona przez ze mnie sałatka "GyroS" (no dobrze, sos nie był w moim wykonaniu, przygotowała go moja mamusia) .Pisząc ten post właśnie się nią zajadam. :) Później czytałam książkę i robiłam porządki w mojej domowej "bibliotece". Wieczorem wyskoczyłam też z przyjaciółką na godzinny spacer. Był śmiech, muzyka, wspólne zdjęcia, wspominanie dawnych czasów (wiem, że brzmi to jak opowiadanie babci, ale tak było). :) Ciąg dalszy wieczoru, z resztą jak i prawie cały dzień spędzony w towarzystwie mojej niezastąpionej przyjaciółki-mamy.
Ostatnio dużo myślałam, szczególnie o tym co przeszłam, co wydarzyło się przez te pół roku. Dziś już wiem, że jestem silniejsza, bardziej dojrzała, no i trochę urosłam. :) Nigdy nie powiedziałabym, że w wieku szesnastu lat będę nosiła chustkę na głowie, ale gdy tak na siebie patrzę przypomina mi się jak wyglądałam w dzieciństwie, bo przecież w tym czasie najczęstszym moim nakryciem głowy były właśnie chustki. Włosy już troszkę odrosły i rzęsy też odrastają.
W głowie ma jednak mętlik i setki kotłujących się myśli. Myślę szczególnie o przyjaciołach, znajomych, których poznałam w klinice. Zastanawiam się skąd biorą siłę na walkę z chorobą, na żarty, wygłupy i w końcu skąd mają w sobie pozytywną energię. Wierzę, że wszyscy będą już niedługo zdrowi i ktoś tam wysoko czuwa nad nimi i dam im jeszcze więcej sił, zdrowia, radości. Przecież nikt nie powiedział, że człowiek chory jest smutny. Trzeba pamiętać, że zawsze jest iskierka nadziei i czasami może z niej powstać naprawdę duży płomień. Wszystkim, którzy przeszli podobne piekło lub je właśnie przechodzą życzę wiary w siebie, swoje siły, w ludzi i przede wszystkim w Boga.
zaczarowana126
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz